De tijd vliegt

Vrijdag de 30e zat ik nog met Ronald in de taxi; wat een feest samen, maar wat een dubbel gevoel op Zanderij. “Hier had ik ook afscheid moeten nemen van dit mooie land”, “Daar gaat m’n lieve vriendje” en “Waar ga ik nou wonen?” schoot in mijn hoofd voorbij. Gelukkig kwam ik er ’s avonds gelijk achter dat ik hier echte vrienden heb. Op de terugweg al liet Tamara weten dat ze de avond voor me vrij had gehouden.
De zaterdag had ik voor de tweede keer in mijn Suri-tijd flinke heimwee... poehee, er waren momenten bij dat ik dacht dat ik het eerstvolgende vliegtuig naar Nederland zou pakken. Gelukkig liet ervaringsdeskundige Celine me even de andere kant van de medaille zien.
Die zondag heb ik even de tijd genomen om al mijn schoolachterstand in te halen.
Op maandag stond ik voor het eerst dakloos op, want om 4 uur moest ik m’n woning uit en CasaCama had niet laten weten waar ik terecht kon. Uiteindelijk kon ik richting een wooncomplex bij een moskee waar ik eerst 2 uur moest wachten tot ik m’n ranzige kamer nummer 13 kon bekijken. Na een nachtje in een bejaardenkamer kon ik eindelijk mijn eigen kamer in, lees: “Je moet er NU uit!”. ’s Ochtends werd ik natuurlijk om 10 over 6 wakker ‘gejodeld’ door de oproep voor het gebed, maar ach.. ik heb een dak boven m’n hoofd en m’n internet. :)

Buiten de ontmoeting met de stagiaires die ik begeleid, de coachingsgesprekken, de regeldingen met Rachel, het nieuwe tijdrovende verslag en de supervisie had ik me voorgenomen om de weekenden nog even lekker van het binnenland te genieten. En dat lukt aardig! :)

6, 7 en 8 maart mocht ik weer mee naar Cornelis Kondre; het Indianendorp waar Roon en ik ook op trip zijn geweest. Wat een heerlijkheid; 3 uur op het water in het lekkere zonnetje, ’s avonds genieten op de steiger, lekker slapen in de hangmat en bikkelen in de klamme maar prachtige jungle. Een tijdje geleden op een gezellig avondje had ik Eddie gezegd dat ik ook wel een keer in de korjaal de rivier over wou; dat heb ik geweten… Met een flinke zwieperd werd ik het water opgeduwd en ik dacht bij mezelf nog “Dit gaat goed!”. Niet nadenkend dat ik stroomafwaarts ging en daarna natuurlijk dat hele end weer terug moest peddelen. Sturen blijkt ook niet mijn sterkste kant te zijn kwam ik achter. Mijn creativiteit kwam weer goed van pas toen de andere dames (Celine en Tessa) het op de boot tijdens de terugweg niet meer hielden van hun volle blaas. Met een paraplu en een bekertje gaat dat afwateren dus ook prima. Grappig is dat de mannen van de vissersboten nu nog trots zijn op het feit dat ze 2 bakra billen hebben mogen bewonderen.

Naast mijn zorgzaamheid richting stagiaires, die me ook de nodige kopzorgen kan bezorgen, kwamen er die zaterdag erop ook moedergevoelens naar boven. Tamara heeft echt het mooiste Indianennichtje dat er bestaat, 9 maanden oud en een lekker pittig ding. Moeders vertrouwde ons de kleine toe tijdens de babyzwemles. De gouwe ouwen als “Helikopter, helikopter, mag ik met jou mee omhoog” en de “Zevensprong” kwamen voorbij. Bijna zielig was het toen de badjuf naar me toe kwam, de kleine overnam en haar gewoon onder water duwde “Zo moet het”. Dat gedeelte heb ik maar aan Tamara overgelaten.

Na opnieuw een drukke week mocht ik die vrijdag alweer het binnenland in; dit keer ging de reis naar Galibi. De heenweg leek nog te doen over de weg richting Albina, een asfaltweg die tijdens de binnenlandse oorlog flink gesloopt is om de doorgang te vermoeilijken. Naast de granaatgaten waren er ook nog andere sporen nagelaten; een indrukwekkend monument zal iedereen blijvend herinneren aan de omgekomen slachtoffers, waarvoor de stenen symbool staan.
Op de bootreis had ik me voorbereid alsof ik richting Cornelis Kondre ging varen; zonnebrilletje, korte broek, hempje en flinke klodders zonnebrandcrème. Helaas was ik even vergeten dat we richting monding van de oceaan gingen varen, dus opeens snapte ik waarom we die poncho’s moesten aanschaffen. Niet dat die dingen zo goed hielpen, want alsnog kwam het water met bakken de boot in klotsen. We kwamen aan op het eerste witte palmstrand dat ik in Suriname heb gezien, heerlijk! Nadat ik zo vriendelijk was om andermans spullen ook uit de boot te halen, bleken alle bedden ingepikt (het blijven Hollanders). Gelukkig had de tourguide het prachtige idee om me een hangmat met klamboe aan te bieden; dat staat garant voor een heerlijke nachtrust!
Na een hapje en drankje gingen we een dorpswandeling maken, ik vond het jammer om te zien dat het dorp zo commercieel was geworden, maar de open dierentuin maakte alles goed. Zonder bord of hek konden alleen de rondslingerende aapjes duidelijk maken dat we het terrein opkwamen. Met z’n 3en tegelijk kropen ze op je hoofd, in je nek of op je arm. Zelfs m’n sigaret was niet meer veilig…. Wat een spel! (De foto’s volgen snel)
’s Avonds gingen we richting de monding om zeeschildpadden te spotten die eieren kwamen leggen op het strand. Met duidelijke instructies gingen we op pad; geen zaklamp, geen flitser en zelfs geen rood lampje op je camera mocht je gebruiken. Helaas was er een andere groep die de regels aan hun laars lapte, dus zagen we twee gestreste schildpadden het water weer in gaan. Na een tukkie van een uur op het strand (en 3 vallende sterren verder) was het wel raak; er ging er één eitjes leggen. Eén voor één zouden we naar het schildpad mogen om te kijken en foto’s te maken. Uiteindelijk draaide het erop uit dat er een groep van 30 man stond te dringen voor het arme puffende beest. Ik heb nog even staan kijken en een paar foto’s kunnen maken, maar ik vond het leed echt te groot. Ik zag mezelf al op de verloskamer liggen met allemaal mensen met fotocamera’s voor m’n vermoeide bakkes.. Het was een bijzondere ervaring, maar deze beestjes zouden echt beter beschermd moeten worden.
Na een gezellige nacht was het de volgende dag weer vroeg opstaan om nog even lekker te dopperen in de zee. De bootreis verliep een stuk rustiger en ik heb zelfs nog even kunnen slapen. De Hollandse mentaliteit was ook bij de busreis terug te zien; ‘onze’ plekken werden ingepikt door de oudste dames, maar ik dacht wel even rustig op de achterbank te kunnen slapen. Het eerste half uur ging dat ook heerlijk, totdat de gaten in de weg hun tol begonnen te eisen; ik moest letterlijk door Celine opgevangen worden om niet door het gangpad te vliegen. Toen ik uiteindelijk ging zitten werd ik weer gelanceerd (gok zo’n 30cm) maar op datzelfde moment kwam de achterkant van de bus omhoog waardoor ik dus een dubbele klap kreeg. Gelukkig kon m’n Surinaamse kont dat wel aan, alleen schoot er een pijngolf van m’n rug door totaan m’n hoofd. Ik ben nog nooit zo blij geweest met m’n Surinaamse matrasje die slechts een halve centimeter meegeeft. Dus: zeer vroeg naar bed en zondag maar weer ijverig aan de studie, de schoonmaak en de was. (Lees: water koken, wasmachine aansluiten op een putje, kleren uitspoelen met een slang, opnieuw water koken etc.)

Na een drukke week met gesprekken, discussies over iets wel of niet moeten doen, heel veel over en weer gebel en typen, kon ik donderdag weer even lekker met Tamara chillen. In de Havana hebben we ons als echte terrashangers kapot gelachen om het slettebakgehalte van de nieuwe stagiaires.
Zaterdag gingen we met Edwin en nicht Patricia naar Colakreek, we hebben genoten in de hangmatten en gebibberd in de koude kreek (hoe moet dat straks in Nederland? :o). We reden door over de bauxietweg naar Matta, een inheems dorp waar een voetbaltoernooi werd gehouden onder de Inheemse dorpen in de omgeving. Uiteindelijk hebben we midden op de Surinaamse hei lekker gezeten met heerlijke reggae op. Die dingen ga ik dus echt missen in Nederland!

Met nog 12 dagen op de teller probeer ik verplichtingen, genieten, afscheid nemen en voorbereiden te combineren. Zo ga ik deze week Gormia eindelijk weer ontmoeten, ga ik nog koken voor Waynette en haar gezin, heb ik m’n laatste supervisie met Royza, heb ik in totaal nog 6 gesprekken voor de boeg en moet ik m’n verslag nog afronden.

De tijd vliegt!