Cornelis Kondre

NB: We zijn 2 weken geleden begonnen aan deze blog!

Na bijna 2 weken vakantie en een geweldige trip vonden we het wel weer tijd worden om eens een teken van leven te geven vanuit het warme Suriname. Vorige week hebben we nog genoten van een dolfijnentour op de Suriname- en Commewijnerivier tijdens de sunset (zie 2 blogs terug), we hebben een hele avond gerelaxed aan de Waterkant, Roon heeft er een paar Nike Air Max bij en Maran Adidasjes, Kappa’s en slippertjes. Op vrijdag hebben we Fort Zeelandia bezocht en zijn we lekker vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag zou de wekker weer vroeg gaan.

Zaterdagochtend hadden we de ogen al om half 6 open. Na een snelle douche, een klein ontbijtje en een tassencheck stapten we bij buurman Hans in de auto richting Westen. Na 87 kilometer over een hobbelweg kwamen we aan bij Boskamp. Toen er geen benzine voor de motorboot bleek te zijn had ik mooi de tijd om nog een uiltje te knappen op de steiger en kon Roon nog 1,5 uur lang foto’s maken. Daarna begonnen we aan een 5 uur durende boottocht over de Coppename en de Wayamborivier met een heerlijk zonnetje en een verfrissend windje. Na een paar ‘gezellige’ regenbuitjes kwamen we aan bij het inheemse dorp Cornelis Kondre. Roon kon gelijk zijn jungle skills testen door een visje te doorboren en te grillen boven het vuur. Na deze heerlijke maaltijd werden we tijdens de rondleiding in het dorp ‘verwend’ met een welkomstmaaltijd bij het dorpshoofd. Dit leken wel groeten uit de Rimboe taferelen; pepre watra (peperwater/soep) met gestoomde vis en casavebrood. Ronald hield het na 3 happen al voor gezien, maar zo stoer als ik was probeerde ik op z’n minst de slijmerige vis naar binnen te werken. Grappig om hierbij te vertellen is dat de Indianen destijds de keuze hadden om de zoete of bittere casave tot hun standaard aardvrucht te benoemen; de keus is gevallen op de bittere die in pure vorm zwaar giftig is door het blauwzuur dat hierin zit, maar na een dag persen en zeven bleek dit toch dé inheemse aardappel worden. PS. De zoete variant kan je na het plukken gelijk eten.

Het eco-gehalte van de tour werd hoog gehouden door wakker te worden met een heerlijke bak koffie, broodjes met bakafisi (gebakken vis) en vruchten. We kropen ons bootje weer in om te vissen in een kreekje. Met een geslepen manchet werd er een doorgang gehakt tussen het dromerige, prachtige, maar chaotische kreekbos. De honderden vogels vergezelden ons toen wij rustig ons hengeltje uitwierpen. De minimale vis opbrengst werd bij terugkomst gelukkig goedgemaakt door 3 kleine Indiaantjes, die binnen een half uur 2 dikke vissen en één piranha voor ons vingen.
’s Middags hebben we het junglepad van de plaatselijke jager gelopen. Na een half uur begon het spreekwoord ‘door de bomen het bos niet meer zien’ behoorlijk te spelen. Deze trance werd alleen maar erger toen de jager over sneki’s begon. Kijkend naar de grond vervolgden we ons pad, terwijl elke boom en plant hun eigen geneeskracht en betekenis bleken te hebben. “Deze bladeren worden gebruikt om de *** van de pas geworden moeders te wassen, dit boomsap gebruik je bij ontstekingen en van deze liaan wordt je groot en sterk.” Die laatste liaan kreeg natuurlijk al snel de bijnaam ViagraBoom. Er werd een flink stuk schors meegenomen en Roon zou er ook een kopje thee van mogen drinken (niet dat ie dat nodig heeft hoor ;) ) Maar uiteindelijk kwam het er op neer dat de kleine Hans de schors op mysterieuze wijze in zijn tas had laten verwijden. Met zelfgebakte broodjes en een paar Parbobiertjes waar Ronald en Edwin (what’s in a name?) 3 keer voor op en neer gevaren zijn, kropen we dit keer een stuk later ons hangmatje in.

Op maandag knalden we met 40 PK’tjes weer terug richting Boskamp. Na een paar flinke regenbuien hielden we eerst een plaspauze bij Kalebaskreek. Daarna deden we het dorpje Batavia nog even aan, waar we het graf van Peerke Donders bezochten. Batavia was vroeger aangewezen als verbanningsplek voor leprapatiënten. Niemand durfde Batavia te bezoeken, maar Peerke Donders besloot deze mensen te gaan verzorgen. Toen hij overleed aan een blaas- en nierontsteking, maar geen lepra had opgelopen in de jaren dat hij er was, werd hij heilig verklaard door de paus. Na een gezellig avondje met Tamara op de Gonggrijpstraat met pizza, zijn we lekker vroeg ons bed ingedoken. De dagen daarna zijn we vooral bijgekomen van de trip, en kregen we dinsdag te horen dat we vrijdag een toffe trip zouden hebben naar de Ralleigh vallen.