Maran blijft nog even

In Zutphen is het altijd de vraag wanneer je nou daadwerkelijk nieuws brengt… Via officiële wegen, zijn er 5 mensen die ik direct op de hoogte heb gebracht. Eef, Mama, Oma, Papa en Truus heb ik aan de lijn gehad. Daarnaast heb ik het in mijn MSN naam gezet. Maar bij deze zal ik het ook via mijn blog verspreiden; ik blijf nog tot 13 maart in Suriname! Het plan was om nu ongeveer boven de oceaan te vliegen, maar ondertussen zit ik nog in Paramaribo. Het afscheid van Ronald was gezellig, dat klinkt gek, maar we hebben onderweg naar het vliegveld onze longen rauw gezongen op Doemaar. “Smoorverliefd op jou!”. Op Zanderij was het geen pretje (lees: tranen met tuiten), mijn kamertje voelt kaal zonder hem, maar ik weet wat ik wil; nog 1,5 maand Suriname, en vooral, mijn project afronden!
Gelukkig heeft Roon ook met eigen ogen kunnen zien wat ik tijdens mijn stage gedaan heb. Vorige week dinsdag hebben we samen ABSO bezocht, ik zie nog voor me hoe hij vol bewondering zat te kijken naar alle jonkies die voor het eerst achter de djembee kropen.
Nu zit ik voor het eerst sinds 3,5 weken weer alleen achter de PC en kijk ik terug op onze vakantie. Ik lach als ik denk aan de eerste week toen Roon hier was “Wat is dit voor een land, met al die puinhoop, chaos in het verkeer en die machomannen?”. De trip naar Cornelis Kondre bracht pure rust, en tijdens onze bikkeltijd bij de Ralleighvallen werd het helemaal duidelijk; “Sranan na wan switi kondre” (Suriname is een heerlijk land). Ondertussen zit Roon alweer een uur in de lucht (vliegen is niet z’n favoriete hobby), maar geniet ik, en hopelijk hij ook, terug van wat we allemaal meegemaakt hebben samen. Deze vakantie is de mooiste die ik ooit in mijn leven heb gehad, maar het avontuur gaat door.
Voor Ronald vanaf morgenochtend in het koude klimaat in het regel-land dat Nederland heet, en voor mij gaan na het weekend de verplichtingen weer beginnen. De aankomende 6 weken ga ik 2 nieuwe stagiaires begeleiden die verder gaan met het project.
Gelukkig staat er eerst een weekend voor de deur, waarin ik de tijd heb om te wennen aan het alleen zijn, tijd heb om te verhuizen en waarin ik de tijd heb om alle verhalen waar we samen aan begonnen zijn af te maken. Zeer binnenkort kan er een verhaal over onze trip naar Cornelis Kondre verwacht worden, en het verhaal over de Ralleigh vallen en de Voltzberg zal snel volgen.
Hou de blog in de gaten voor al onze spannende jungle-avonturen en enjoy the pictures die maar een fractie laten zien van hoe zwaar deze ‘Voltzberg survival’ echt was.

Mi lobi Ronie nanga mi lobi Sranan