Wat 'n dag

Terwijl jullie waarschijnlijk al op één oor liggen, of misschien zelfs twee, zit ik in mijn nieuwe ruimschootse tweepersoonsbed in Paramaribo mijn verhaal van me af te tikken. In Nederland slaat de klok bijna 3 uur, en hier is het pas een uur of 10. M’n bioritme begint al lekker spelletjes met me te spelen… Doodop, maar het is pas 3 uur donker… en man, wat ’n dag…

De wekker ging al om kwart over 6, sorry lieve Roon, papa, mama en Laan, want ja dat was flink vroeg.. Na een paar slokken koffie, en de laatste warme Mozart douche gingen we alweer richting de Tichelkuilen. Waar ik met een brak hoofd (bedankt Eddie) nog even m’n tas moest herinpakken. Niet veel later zaten we in de auto naar Schiphol. De reis naar Amsterdam, die ik vorige week nog met Ronald had afgelegd om mijn visum te halen, leek opeens dubbel zo snel te gaan. Alsof ik in de overgang zat grapte Ronald ”Heb je opvliegers meid?”.
Op Schiphol ging het allemaal erg snel, voor ik er erg in had was in ingecheckt, rookte ik mijn laatste sigaret en zocht ik de weg naar mijn gate. Pffieuw, opeens moet je alle mensen waar je zoveel om geeft en die je de afgelopen tijd zo fijn geholpen hebben een dikke afscheidsknuffel geven, en da’s best pittig. Met natte oogjes ging ik in de rij staan voor de douane, steeds achterom kijkend of ze er nog stonden.. Er leken wel 50 mensen naar me te zwaaien. Gelukkig zag ik iedereen nog staan toen ik snel naar een andere rij sneakte waar het allemaal veel sneller ging. En opeens sta je in niemandsland, een volle blaas, nog geen drinken en een luttele 20 minuten om in te checken. Bijna ruzie met een SeeBuyFly-mevrouw omdat ik elke keer dacht dat ze klaar was met inpakken, maar dat dus niet was… Bij de gate dacht ik pas “chillen dame”. Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat, kon ik even rustig mama bellen om te vertellen dat ik aan boord zat. Maar, er liepen nog 60 passagiers op Schiphol rond, dus het kon nog wel even duren.
Ik zat naast een Surinaamse vrouw die naar Suriname op vakantie ging om haar kinderen te bezoeken met haar Nederlandse man. Met het stijgen hield ik even mijn hart vast, maar uiteindelijk was het een zeer relaxte vlucht. We kregen twee keer een warme maaltijd, tussendoor koffie, limo en ijs, en er waren genoeg wc’s. Eigenlijk ging de 9 uur, met een flinke powernap van op z’n minst 1,5 uur, als een tiet voorbij; tnx to m’n muziek, het Suriname journaal, m’n Surinaamse reisgids, het tranentrekkende kadootje van mama en de gezellige mensen die naast me zaten.
En dan opeens land je in Suriname, opnieuw bubbels in mijn buik van het dalen, maar daaaaamn wat een prachtig gezicht. Zoals in de reisgids beschreven stond; “het lijkt van bovenaf allemaal broccoli”, wat een groen… Bij het uitstappen kreeg ik een klap van de hitte, en een klap van de eerste sigaret die ik opstak, en als ik ff niet had opgepast had ik ook een klap van een agent te pakken. Die was het er namelijk niet zo mee eens dat ik buiten op het vliegveld rookte. Goed, die peuk uit, en richting de douane. Joyce en Gerard namen me op sleeptouw, en na het ‘wachten’ begon het nieuwe ‘wachten’ op de koffer. Die van mij kwam vrij snel, maar de andere 2 moesten even wachten. Uiteindelijk buiten maar even gewacht, met een lekker sigaretje erbij. Jeetje wat een chaos daar, allemaal mensen met bordjes, maar geen “Maranda”. Toen Joyce en Gerard kwamen heb ik nog een rondje gedaan, maar mijn taxi was er toch echt niet. Gelukkig kon ik met hun mee in de taxi met een bekende chauffeur en de dochter van Joyce. Ten eerste werd ik overladen door de dingen die ik om me heen zag, en ten tweede door de gesprekken in de auto over Bouterse en Brunswijk… De rustige manier waarop er gediscussieerd werd over de overheid en politie, deed me denken aan onze Hollandse Gristelijcke coalitie, waar we eigenlijk maar weinig over te klagen zouden moeten hebben, als je kijkt naar de corruptie hier. Ik werd er stil van. Op de achtergrond zag ik de contrasten steeds groter worden; eerst een schaars gekleed gezin met slechts een houten dakje boven hun hoofd, daarna een villa met de duurste auto’s. De palmbomen bedekten het straatbeeld en ik schrok steeds van de auto’s die recht op ons af leken te rijden, maar gewoon keurig aan de linkerkant reden.
Op de Gongrijpstraat werd ik ontvangen door mijn gezellige huisbaas. Ik kreeg een rondleiding in mijn studio: wow wat vet! M’n eigen douche en toilet, tweepersoonsbed, kast, tv, internet; ideaal! Ik heb meteen even kennis gemaakt met de mensen uit het studentenhuis hiernaast, die ook gelijk in ‘mijn’ keuken kwamen koken; gezellig!
Maar al snel sloeg de vermoeidheid toe, nam ik een douche, die zomaar warm was :D en kroop ik m’n bedje in.

Ondertussen is het hier alweer 7 uur ’s ochtends en zit ik lekker in de keuken nog even te typen, ik heb zo heerlijk geslapen. Om me heen hoor ik brulapen, een haan, schreeuwvogels en hé er vliegt net een kolibri voorbij. Ik kan niets anders zeggen dan dat Suriname bevalt als een broodje shoarma op de zondagavond!

Om 11 uur word ik opgehaald door mijn supervisor Royza, en morgen ga ik kennis maken met mijn praktijkbegeleider bij stichting PCOS.

Biggi brassa Maran

PS Internet heeft er soms wel, maar meestal geen zin in… ook lukt het (nog) niet om de foto’s van m’n telefoon op mn pc te krijgen, maar dat houden jullie van me tegoed!