Switi Sranang

Hier weer een teken van leven uit Paramaribo. Het was een erg drukke week waarin ik vooral veel heb moeten overleggen, typen, thuis werken, typen, links leren fietsen, Surinaams leren eten; darmen laten wennen, typen, shoppen op een Surinaamse markt; er vervolgens achter komen dat Surinamers zelf toch echt 4 SRD minder betalen voor het zelfde trosje fruit, een fobie voor de waakhonden heb opgebouwd, typen, een studentenfeest heb gehad waar ik kennis heb gemaakt met de Borgoetrein (=rum-cola drinken in TGV tempo), weer typen, ’s avonds opeens weer last van je jetlag hebben (of was het nou toch de Borgoe?) en nog meer typen.

Maarrr.. zodra de avonturen weer groter worden krijg ik weer zin en maak ik weer tijd om mijn belevenissen met jullie te delen. Afgelopen zaterdag was echt zo’n dag om over naar huis te schrijven. Een ultieme Surinaamse dag voor in de boeken, in dit geval m’n digitale dagboek.

M’n weekend begon raar.. ik heb vrijdag thuis gewerkt tot 15:00, gauw iedereen even kunnen spreken online om vervolgens kennis te maken met mijn ‘echte’ werkplek; de wijk Abrabroki. Thuis moest ik m’n eerste deadline halen. Ik moest m’n werkplan opsturen, maar ik moest natuurlijk nog wel even de nieuwe informatie verwerken, alle documenten uploaden (lees: een kwartier aan de andere kant van het terrein knopjes blijven aanklikken) om over het versturen nog maar te zwijgen (foutmelding 1, 2 en 3 zijn heel frustrerend na het lange uploaden) Tegen de tijd dat mijn weekend begon (10 uur) was ik bekaf en ben ik maar lekker in bed gekropen.

Gelukkig maakte de zaterdag alles goed. Ik was door Denise uitgenodigd om mee te gaan naar het huisje van de familie Caïro bij plantage Republiek. Om half 8 stapten we in de taxi richting La Tour (wijk naast Abrabroki) en reden we met 2 auto’s richting vliegveld. Een paar afslagen, maar vooral heel veel groen (het blijft me nog steeds verbazen) verder, kwamen we aan bij het oude huisje van de familie. En wat gebeurde er om 10 uur ’s ochtends? De BBQ werd aangeknald, en de lucht van heerlijk gemarineerde kip kwam m’n neus binnen. Natuurlijk was ik er als de kippen bij om ook een paar pootjes en borststukken om te draaien. Mam, geloof me, dit recept moet ik je leren, daar kan geen Kentucky of poelier tegenop! Om een uur of 11 zaten we dus al lekker aan de bami-kip met zelfgemaakt gemberbier (zonder alcohol).
We reden door naar Bersaba, een kreekje iets verderop. Het bruine water maakte me eerst een beetje huiverig, maar uiteindelijk gaf de verkoeling de doorslag; hier wou ik dobberen!
Als echte rauwdouwers begonnen we te graven, maar als echte dames smeerden we ons in met de klei uit de bodem van de kreek. “Ooooooooh dit is goed voor m’n huid”. Het moet echt een belachelijk gezicht zijn geweest, maar het was een melige bedoeling. Voor ik er erg in had was ik de klei-mevrouw die bij de kindjes allemaal witte tekeningetjes maakte op hun donkere gezichtjes.
Bij terugkomst hebben we nog wat bami-kip genomen “Saaaaaaang Maranda, ga jij aan 1 stuk genoeg hebben?” en maakten we ons op voor de 2e zwempartij. Dit keer gingen de tantes ook gezellig mee, en hebben we opnieuw lekker aan/op/in het water gechilled.
Om half 9 gingen we weer richting Paramaribo, op de achterbank voelde ik een hoofdje met vlechten steeds dieper in mijn schouder wegzakken. Elke en ik hadden nog een lange nacht te gaan.

Thuis waste ik snel al mijn bruin geworden haartjes en mijn kleibibs schoon en pakte met Elke de taxi naar het concert van Morgan Heritage, een reggaeband uit Jamaica. Even bang dat we de start van band zouden missen liepen we om half 11 binnen, maar gelukkig duren de voorprogramma’s hier ‘redelijk’ lang. We haalden bonnen, bestelden drankjes en zochten een gezellig plekje tussen de reggaefreaks. Wat een sfeer, iedereen was superrelaxed en ging keihard uit z’n plaat op de lekkere ritmes. Uiteindelijk begon de band pas om half 1 te spelen, maar iedereen was al goed opgewarmd door het voorprogramma, dus de sfeer werd er alleen maar beter op.
Om 2 uur was het concert afgelopen en bestelden we een taxi. Het smalle weggetje waar iedereen over heen moest met de auto leek een georganiseerde chaos, de taxi kwam zeker een half uur later pas aan. Als echte Hollanders moest er natuurlijk nog gegeten worden, dus gingen we met de taxi naar huis voor de pinpas, langs de bank om te pinnen en naar Blauwgrond om eten te halen. Om half 4 zaten we bij Elke thuis aan de kipsaté en de loempia. Met een heerlijk gevuld buikje, een bak aan Surinaamse ervaring rijker en vermoeide voetjes, viel ik thuis als een blok in slaap.

Deze week ga ik mijn contract tekenen, heb ik m’n eerste salsa dansles, ga ik m’n leerplan bespreken met Rachel en Royza, heb ik weer een afspraak met Inge en ga ik waarschijnlijk weer heel veel andere leuke dingen beleven die ik zal proberen dit keer wat sneller op m’n blog te plaatsen.

Biggi brassa Maran