Santigron

Zoals gezegd was het afgelopen week een kwestie van knallen. Drie culturen heb ik een plekje laten innemen in mijn kenniscentrum over Suriname en haar prachtige culturen. Een leuke anekdote, vooral voor de ouderen onder ons, was een communicatiefoutje waarin ik maar bleef vragen “Wat zijn ruikers?”. Om er echt achter te kunnen komen heb ik na 5 minuten moeten vragen “Heeft het iets met mijn neus te maken?”. Het bleken gewoon bloemen te zijn. Ondertussen had ik al een Ruikkim spel bedacht waarbij kinderen moesten raden wat ze met de ogen dicht roken. Maar die kan dus weer van de lijst, hahaha.
Mijn theoretische kennis over de Creoolse, Hindoestaanse en Marron cultuur heb ik flink kunnen bijspijkeren. Zo kan ik jullie bijvoorbeeld vertellen over het Diwalifeest, waarbij de Hindoestanen de overwinning van het licht op de duisternis vieren, het leukste nieuws daarover is dat ik op 28 oktober de Diwali optocht ga bijwonen. :D

Verder ging de week eigenlijk als een tiet voorbij; veel typen, cultuur DVD’s kijken en typen. Ook heb ik overleg gehad met mijn stagebegeleider, en er zit nu schot in de zaak; ik ga mijn activiteiten uitvoeren bij buurtorganisatie ABSO. Vandaag ben ik voorgesteld aan de voorzitter, het was een zeer enthousiaste bedoeling en morgen kan ik mijn plannen al voorleggen aan de vrijwilligers.

Het afgelopen weekend was heel erg bijzonder. Ik kreeg de kans om mijn theorie over de Marroncultuur op werkelijkheid te controleren want ik ben naar Santigron geweest. Het is een dorp aan de Saramaccarivier waar nog op de traditionele manier geleefd wordt. Na een trip van anderhalf uur met de bus, waarin we over een weg hobbelden die we in Nederland een crossterrein zouden noemen, werden we ontvangen op het Gilles-plantsoen. Vernoemd naar de oprichter van dit Santigron project en tevens mijn buurman. George, een oud-bewoner van Santigron en nu reisleider, gaf ons een rondleiding. Ik kan jullie helaas niet voorzien van sfeerfoto’s van het dorp. Maar als ik uitleg dat de bewoners niet gefotografeerd willen worden omdat ze dan bang zijn dat je hun geest meeneemt, krijgen jullie misschien al een klein beetje een beeld. Je kan je er allemaal houten hutjes bij voorstellen en misschien geeft het iets meer duidelijkheid als ik vertel dat deze mensen hun eigen cultuur hebben gesticht, nadat zij als slaven uit Afrika, gevlucht waren van de Surinaamse plantages.
Bijzondere dingen die ik zag waren bijvoorbeeld het vrouwenhuisje, waar vrouwen gedurende hun ongesteldheid moeten verblijven, het offerhuisje waar volle flessen Parbobier stonden die geofferd werden aan de voorouders, maar het interessantste kwam bij de rivier. Allereerst zag ik veel blote negerbillen en alles wat daar natuurlijk bij hoort ;), een stel dat de afwas deed, iemand die zich baadde met een zeepje en een dame die haar pangi (=doek) aan het wassen was.

Vervolgens kropen we in een wiebelige korjaal (=houten kano) waarbij ik als Bakra toch zeker 15 minuten, 5 uitlachpartijen van George en Kenneth, en het gevoel van het zelf even peddelen verder, me pas eindelijk op mijn gemak begon te voelen. Uiteindelijk sloegen we af en gingen we de creek in, het best te vergelijken met de mangroves uit Expeditie Robinson. Ik geloof dat ik de hele tocht niets meer gezegd heb en puur van het uitzicht heb zitten te genieten. De blauwe vlinders die je niet eens in de vlindertuin in Emmen kan zien, waren te snel om vast te leggen op beeld. Op de terugweg heb ik zelf een flink stuk op de Saramaccarivier gepeddeld, en ik kan je vertellen dat ik er nu nog spierpijn van heb.

Daarna was het natuurlijk even chilltijd. Elke en ik hebben lekker rondgedobberd in de rivier, ik heb lekker onder mijn eerste koude douche gestaan en we hebben genoten van een heerlijke maaltijd; de lunch die we om 18:00u gingen nuttigen.

’s Avonds sloten Gilles en Marieke, twee vrijwilligers van het project, zich bij ons aan. Naast de gezelligheid, George die door Gilles uit zijn bed gebeld wordt, Kenneth die Gilles papa noemt en Gilles die zich verontschuldigt voor zijn zwarte zaad, was er ook nog iets bijzonders aan de hand. Zes weken geleden was de moeder van een kapitein overleden, en dat werd met een speciale ceremonie herdacht (zou ik zeggen), maar in Santigron zegt met, gevierd. En hoe… tot 12 uur ’s nachts was de sfeer redelijk ingetogen, en moesten we het in de bar doen met Gordon, Volumia en Abel. Eerst werden er allerlei stichtelijke liederen gezongen, en na 12 uur barste het feest letterlijk los. Op de Kawina en Kaseko band ging iedereen uit hun plaat. Tot een uur of 4 hebben we het volgehouden op de ‘220 volt’ met rum (de Surinaamse redbull) maar de muziek was tot in de vroege uurtje te horen. (Lees: 10 uur ’s ochtends knalde de muziek nóg door). Voor het eerst heb ik hier geslapen onder een klamboe, die heb ik in mijn studiootje met airco niet nodig, maar gezien de dode schorpioen die ik in mijn huisje vond, heb ik er toch maar voor gekozen om me even veilig in te pakken.

’s Ochtend werden we alweer vroeg wakker en gingen we lekker ontbijten. Om vervolgens op Jungletocht te gaan. Voor mij een superbeleving, maar Rachel lachte me vandaag nogal uit en zei dat het voor Surinaamse begrippen beter een bosje te noemen is. Ik zou zeggen, zie de foto’s en oordeel zelf; ik voelde me hier als scout in ieder geval als een vis in het water. De gids, meneer Bra, vertelde op een zeer leuke manier hoe je hier 3 maanden zou kunnen overleven. Drinkwater haal je uit de planten en bomen, voedsel haal je uit het binnenste van de tak, of de vruchten die hier groeien.
We bezochten het indianendorp Pigi Poika waar mijn Pocahontas fantasie even een flinke deuk opliep. De zelfgemaakt houten huisjes, met gevlochten rietdak vond ik prachtig. Maar de auto’s, wasmachines, en vooral de automatische grasmaaier waar ik normaal mijn moeder op zondag de tuin mee zie snoeien met hoge kaplaarzen aan, deden mij wél een beetje fronzen.

Op de terugweg wist ik mijn ogen nauwelijks open te houden. Bij terugkomst hebben we nog een kleine Gongrijp afterparty gehouden. Ik kreeg er een beetje een kampgevoel bij; lekker onder de blubber, zin in een (warme) douche, maar met een biertje nog even heerlijk nagenieten en de beleving van het weekend nog niet los willen laten.

Ondertussen is het alweer maandag en begint mijn bedje me te roepen. Morgen ga ik in gesprek met de vrijwilligers van ABSO en woensdag en vrijdag ga ik mee naar 2 basisscholen om het project ‘This is me’ te overhandigen. Een drukke week weer dus…

Lieve mensen, ik ga lekker mijn oogjes dicht doen, en Santigron in mijn dromen nog lekker een keer over doen.

Liefs Maran